Sistin Şapeline Tüneyen Mabeyikler

'İnat çanları ellerime dökülen
Vaftizini tamamlamış çocuk
Son kez gülümse/mabeyikler
Sözlenirken geceye...'

Kahır yüzlü kadın;
Kaç günahın perçemisin
Sunaklar yetişmez gül gözlerine
Çoktandır okunmadı bu ayin
Ve üflenmedi kardeşlik
Kin duvarı ötesinde

Sanadır bu söz;
Temel/fadime
Baran/berivan
Aynı soluk izlere

Duruşum paslı
Aynı duanın üstünde açar çiçekler
Karanfil/açelya/kızıl zambak
Aynı entaridir kadınların sözünde
Ve aynı boncuk boncuk ter
Islanırken bu göğün
Yağmurunda...

Aynı tele tünemez/mi kuşlar
Kanatlarında umut rüzgarları
Saçları karışır bir çocuğun
Aynı telden taraklara dizilir
Öfkesi kum olsa da elenir
Tüm aciz bakışların...

Acı soğan tadında
Gülüşler ezbere/
Kor bir merdivendir sırat
Orda kimlik sorulmaz
Tüm inananlara...
Acılar kimliksiz
Umutlar bahara

Susun!
Meryem uykuda
Melekler çekiştiriyor
Logusa zamanların hükmünü
Kime biçildiyse bu kaftan
Onda paralanır elbet

Ölümde öyle;
Kime sürüldüyse yazgısı
Bir yanı çiçektir gecenin
Diğerinde soğuk ve ayaz
Bir çocuk gülümsüyor durun biraz

İnsanlık çanları kimin için çalıyor
Sistina şapelinde yırtılsa da avaz