Sızı

açınca gözlerimi
seni görecek gibi
oldum
uykunun en tatlı aralığında
uyanmış mahmurluğumla
fecrin bu vaktinde
sırdaşım
öptüğüm seccademle
yalnızım
yokluğunla incinmiş
kolu kanadı budanmış
zayıf düşürülmüş ruhum
kanıyor
cam kırıkları üzerinde
yürüyorum
amansız bir göz yaşına
kapılıyorum
sığınaksız masumane
kalbimi çıkarıp sana
gönderiyorum
haksız bir mutsuzluğa
yakalandım
hüznüme tanık buldum
batık bir gemiyi
küçük bir tahta parçası gibiyim
beni yalnızlaştıran
seni uzaklara taşıyan
uçsuz denizlerdeyiz
hani parıltılı gülüşlerimiz
nerede şarkılar söyleyen
mutlu seslerimiz
bin kere pişman
bin kere acılı
bekleyişlerimiz..

mustafa kaya
2017