Sızılar

kendine sürgündür aslında insan... kendine mülteci ...



-gözleri yosun kokulu çocukları sardı kollarına-
-kahır yüklenmiş gökyüzünden utandı-

deniz bir efkar ülkesi
deniz
hüzzam bir ayrılık şarkısıydı şimdi


günler
acıya bulanmış sönmeyen yangın
aylar
solan mevsimlerin hüznü
yaşamak
matemli bir yalnızlık
yıllar
mülteci kırgınlıklar

var olmak -bunca yoklukta-
derin bir kayboluş öyküsüydü


hiç kimse/siz sizleri
hükümsüz kılan -hiç-likleriniz
evrensel adalet sayılırdı bu coğrafyalarda


devran yine döner
zaman/sız sızılar kalırdı orta yerde
sahip/siz sahipsizler



sahibi siz olan sahip/sizlikler ...















**
Kaderine sahip çıktığı gün insan , kaderini değiştirmeyi de başaracak ... Olan biten her şey, bizim ellerimizde şekillenerek kaderlerimize dönüşür... Kaderini davranışlarıyla çizen insandır ...
**

istanbul - 22 aralık 2015