Solaris

kimsenin harap etmediği
yuvasında kuşlar gördüm
sabahları
ben bir harabeydim

kendimi tanımadığım
gün doğumlarında
elimde bir güneş
ve yukarıda kırık bir ayna

çığlıksız koşularda
sahil yoktu
martı boyları
ve ayaklarımda gel gitler

kendime bir hasat biçtim
verimsiz bahçelerde
bitmek bilmeyen
demet demet sırtlar

uzaklarda
saçları kabaran
fırtınalı öfkeler
silkinmemiş omuzlar

mezarından çıkan günler
yürürken üzerime
gece yine benden
kaçıyordu

ve ben kendimi tam
tükendi sanıyorken
aklım yine
başıma geliyordu

bugün
yine günlerden benim
şimdi saat kaç?
bir güneyden bir kuzeye
yürüyordum sanki ben
ve bir kuzeyden
bir güneye

sonumu bilmeden.

04.05.2013