Solum Sen Dolu Ben Yalnızlık

yine kayıpsın yine suskun
yokluğun gürültülü ve vurgun
özleminden beklemek yorgun
zaman yorgun

umutlar çaresiz gülüşler meçhul
kifayet sıfatsızlaştı kelimeler meçhul
dünlerimiz girdaptaydı hep zaten yarınlarımız meçhul
bu asırda insanlık bile ıssızlaştı hayatın kendisi meçhul

penceremde güneş hakim ama kalbim yokluğunla karanlık
soluğuma saplandı kuytu bir tutarsızlık
solum sen dolu ben yalnızlık
gel gülüşünle aydınlansın bu karanlık