Son

Beyaz bir odada
Zaman nefesini tutmuş,
Makineler senin yerine konuşuyor.

Hıçkırıklarım hatıralara çarpıyor.

Sen uyurken istemeden öyle

Yarım kalmış bir ninni büyüyor içimde

Bir cümle düşüyor yere,
kırılmadan ama parçalayarak:
Çocuklar, bu annenizi son görüşünüz olabilir.

Kimse ağlamıyor önce,
Çocuklar çocuk olmaktan çıkıyor o an

Bugün büyüdükleri gün oluyor.

“Anne” demek istiyorlar,
kelimeler boğazlarında büyüyüp
sana sığmıyor.

"Gitme" yerine daha acı ne denilebilir

Çocuklar, bu annenizi son görüşünüz olabilir.