Son Ayrılığım Hayat

bir akşam üstüydü
içimde bir sıkıntı, yüreğimde bir acı
tarif edilemez bir acı
arkadaşımla konuşurken
anladım bu acının nedenini
içimi kemirmeye başladı bu acı
çünkü arkadaşımın dediği tam gerçekleşmiş değildi
başladım evham yapmaya
yarın bir şaka üzerine kurulsun istedim
istedim; çünkü duymak istemediğim
tatmak istemediğim duyguları hissedecektim
bunun sonu gelmeyecekti ama
ben ona çok alıştım
o bakışlarında bir şeyler gizli gibiydi
onunla ilk konuştuğum günü hatırlıyorum da...
çok güzel anlardı
elim ayağıma karışmıştı
ona "burdan konuşuruz" diye bir kağıt uzatmıştım
p gülüşü saten hiç aklımdan çıkmıyor
şu an o eski anılarımı düşündükçe
"kendine yazık etmişsin" diyor içimden bi ses
"kendine yazık etmişsin üzülme bunlar da geçer." diyor
ama ben onu seviyorum
kızıyorum kendi kendime
sen bunları söylüyorsan neden ağlıyorsun
neden ağlıyorsun seni bu kadar üzen biri için
yüreğim söz dinlemiyor
gözlerim anlamıyor dediklerimi artık
sanki körleşmişçesine
bunları söyledikçe
yüreğim onun aşkıyla daha bir bağlanıyor
gözlerim daha çok yağmur gibi yağmak istiyor
onun için.
ama olmuyor acı gerçeği kabullenmek
bu acı gerçekle yaşamak zor gelecek sanırım
acaba bana bi şey olsa
umrunda olur muydum?
arkasına dönüp bakarmıydı gittim mi? diye
oysaki herşeye beraber katılmıştık
arkadaşlar burda da yanyanalar diyorlardı
daha sabah arkadaşım "keşke senin gibi olsam
senin gibi cesaretlensem" diyordu
yarın herkes "nasıl bizimkisi?" dediğinde
ne diyebilirim acaba
yoksa arkadşımı gördüğümde
boynuna sarılıp "ben bittim" diyerek
gözlerimden olanca yaşı omzuna indirirmiydim?acaba
şu an o arkadaşımın yanımda olmasını
o kadar istiyorum ki
bütün herşeyi söylemek, sonra da sarılıp
sadece ağlamak
çok şey mi istemiş olurdum
sadece ağlamak, ağlamak...