Son Baharım

Bazen yalnız başına
Sokağın köşesine oturmuş
Sessizce çalmaya devam eden
Bahtsız bir ayrılık şarkısıydın

Bazen soğuk bir akşamda
Dumanı tüten bir çay
Güneşe hasret kalıp da
Gökte ağlayan bir Ay

Kapı çalardı usanmadan
Bakmazdım hiç de umursamadan
Nasıl olsa gelmeyecektin
Ölmüştün çoktan

Toprak çeker tüm derdi
Bulutların gözyaşı, kefenlerin kiri
Seni de aldı o toprak, düşünmedi çiçekleri
Güneş bu gün bahçeyi selamlamadan geçti

Bir şarkıydın kulaklarımda çınlayan
Her sabah uyandığımda, rüyalarımdan kalan
Bir sen, bir de ışık vardı
Işığın önüne geçmiş, kimseye aldırmadan
Gölgende hapsediyordun beni
Oysa ne kadar da aydınlıktı
Senin karanlıkların
Ne kadar da sıcaktı
Son Baharın