Son Bahçe

soluk almaya vaktim olmazdı
göğün güzelliği izin vermezdi
kendime alıcı gözle bakmama
insan bir bakışla da olsa tutunmalı
soğuk akşamüstü yağmurlarının
inatçı hırgürüne...

buğdayın tadı damağımda çıkardım sokağa
bakışlarının sızısıyla adımlarım buruk
dönemeçler meraklısı bir sevdaya gömerdi
bütün sesler sessizliğimi...

oturup adamakıllı suçladım tüm yazları
hiçbir yaz düşlerimin olamadı boylu boyunca
kasaba huzurlarını
hep başka mevsimlerde aradım...

hani kapılarımız yanyana olacaktı
ya da karşı karşıya
hani yalnızlıklara bile uzak yalnızlığıma
sadece bana gülümseyecektin
yıldız sarhoşluğundan ötede bir gece...

uzak ıssızlıklara özenmiyorum artık
bugünüm de dünüm gibi anlara sarhoşça bağlı
çocuk resimleri gibi renkli ve özgür sevimli
seviyorum kış baskınlıklarında da
yorgun denizlerini kucaklayarak kulaçlamayı zamanı
hadi n'olur
başlayalım kurmaya
bu şuhlaşan son bahçemizi...