Son Buluşma...

son buluşmamızdı o gün
hissediyordum
sabah erkenden kalkıp hazırlanmaya başladım
heyecan yoktu içimde
senin yanında olma isteği hiç yoktu
sanki olacakları tahmin edercesine çıktım yola
biliyordum başımıza kara bulutların çökeceğini
ayrılık sirenlerinin çalacağını biliyordum
önceleri bir asır geçiyordu sanki yanına gelirken
bitmek bilmiyordu yollar
o gün ise hemen geçiverdi zaman
içimi tarif edemediğim duygular sardı
merhaba dediğin anda
biraz yürüdük önce
adımlarım geri geri gidiyordu sanki
derken bir banka oturduk
sen ellerimi tuttun yine sıkı sıkı
gözlerin gözlerime değdiği anda
işte benim cennetim bu derdim içimden
o gün ise bana cenneti hissettiren bakışlar yoktu gözlerinde
sadece soğuk bakışlar vardı
görmek içinde değil
bakmak için bakıyordun sanki
gözlerimizle konuşurduk hep
bakışlarımız yeterdi birbirimizi anlamaya
hiç konuşmadan saatlerce bakıştığımız günlerimiz oldu
ama o gün
içinde kaybolduğum gözler kaçıyordu adeta benden
sen sürekli konuşuyordun
sürekli birşeyler anlatıyordun
ben ise susup sadece dinliyordum
anladım ki sana karşı bir heyecan kalmamış içimde
tüm bu duyguların nedenine de anlam veremiyordum aslında
o gün hissetiklerimi anlamaya çalışıyordum yanındayken
derken telefonun çaldı birden
aşkımla başlayan bir mesaj
ellerini çektin ellerimden
başını eğdin yere
gözlerinde pişmanlık bakışları
işte o andan itibaren anlamıştım içimdeki duyguların nedenini
hissetmiştim başımıza gelecekleri
kızamıyordum sana
en iyisi susmak diyordum içimden
kalktım ayağa
hoşcakal dedim sadece
içime oturan garip duygularla yürümeye başladım
derken eve gelip oturdum bir köşeye
başladım düşünmeye
ve en sonunda anladım ki
beni kaybetmeyi seçeni
ben kazanmak için uğraşmam