Son Çıkışta Yalnızlık

Alacakaranlığın silueti taş duvarlara vurduğunda

Ayın şavkı kaybolur yeni doğan gün tülünde
Işıklar damlarken gözlerinden neşenin
Sabâ makamında eserken sabah rüzgârı

Bazen beyaz bazen pembe bir rüya sararken dik yamaçları
Demir kapı gıcırtısıyla uçmağa varmadan son çıkışta
Tecrit odalarının demir parmaklıklarından yankılanan ağıtlarla
Boynu bükük bir güvercin edasıyla şafağı bekler yalnızlık

Sadece yalnızlık demek de yeterdi aslında
Yeni karda kalan serçenin son bakışlarıyla anlatabilsem
Ya da asfalta düşmüş yaz güneşinin susuzluğuyla
Katledilen canların çırpınışlarını son çıkışta

“Kısırlaştır, Aşılat, Yerinde yaşat”