Son Dem

Yitirilmiş anıları fotoğraflarca yırtıp attık
Süslediğimiz o evi yakıp yıktık defalarca
Son bir umut beklerdik halbuki
Halbuki giden o sevgili bir gün geri dönecekti
Bakakaldık sevdik dediklerimizin ardından.
Bir esintiye kulak verirdik bir zamanlar
Güzel şarkılar dinler,kahvemizi yudumlardık
Yitirdik son kalan demlerimizi.
Güzel bir kahvaltı sonrası yakılan sigaranın tadı yok
Yok artık yanımızda dimdik duranların değeri
Binlerce insan yetmezmiş yalnızlığa,
Karanlık sokaklarda köşe bucak saklandık.
Sokak köpekleri eşlik ederken gecelerimize,
Banklar dolusu kaybetmişlerle dertleşir olduk.
İstanbul yalnızlar şehri derlerdi
Sahilde tek başına boğaza dalıp giderken anladık.
Düğümlenip kaldı cümleler bir bir
Anlatsak da boşaydı acıdan anlamayanlara
Evsizler dinledi geceler boyu yutkunamadıklarımızı
Yerde yatarlarken ne de iğrenerek bakardık oysaki.
Egomuzun kurbanıydık bu bomboş dünyada
Her iyiliğin bir sebebi vardı, iyilikten korkar olduk.
İnsan olmak zordur
Sevmek zor, sevenden anlamak zor...
Tepelerin ardında bizi bekler sandık hayallerimiz
Saatlerce ilerlesek de rüyalardan çıkamadık.
Binlerce insan yetmezmiş yalnızlığa
Tek bir kişide yok olduk.