Son Demler Gibi

Son demler sanki…

Geceler yutuyor beni usul usul

İçim, küle dönmüş bir şehir gibi

Her sokakta bir çığlık, her sessizlikte bir suç

Göğsüm daralıyor

Sanki biri içimde yumruk atıyor

Ne adı var bu sancının, ne de tarifi

Yalnızca içimde susan bir feryat var, sesi yırtık, yaralı

Bir cümle arıyorum

İçimdeki yangını anlatacak kadar doğru

Ama her harf eksik

Her kelime korkak

Ve ben

Ben susmanın dilini öğrenmiş bir yarayım artık

Bir yanım gitmek istiyor

Bir yanım kalıp her şeyi yakmak

Aynaya bakınca tanıyamadığım o gözler

İşte onlar anlatıyor ne haldeyim

Ben değilim artık

Ve bir nefes

Almaya çalıştıkça daha çok batıyor içime

Meğer içimdeki yangın değilmiş beni yakan

Sönmesini beklediğim benmişim