Son Masal II

Bir masal girişiyle,gösterdi endamını yalnızlık.
Meşe odununun isiyle kaplı her nefes!
Ve bağıran rüzgarıyla hayat,gönül yordamında.
Koşuşturan ayak seslerinden uzak edebiyat,tek adres!

Kerpiçten itmam hayaller,yıkıldı yıkılacak.
Kök beton olsa dahi,göçmeye mahkum.
Çökmeye maruz kelimeler yanıp kül olacak.
Sunulsa da altın tastan meyler,meyletmeyecek son umudum.

Sokaklar soğuk,insanlar dışlanmış.
Şafaklar boğuk,geceden bıkmamış.
Ve az gidip uza varılamamış bir ülkenin,
en meczup kentlerinde bir iz arıyorum.

Yağmurun hicranından,vuslat bulamamış toprakların
pas kokan,küskün,çatlamış dudaklarından dökülen
son sözleri yıkıyorum.
Yıkıyorum masalsı umutlarımı.
Sarıyorum büsbütün kendimi,
Bendimi bir bilinmeze ayırıyorum.

Çıkıyorum kerevetine,muradına eriyorum.
Bir vücut bulup bir eriyorum.
Masallarda iyi-kötü ayrımı olmasa diyorum.
Senden ayrı olsam da
Son masalımı,sonsuzluğa yazıyorum.