Son Mektup

Sokaklarda kol gezen, karanlıktan kaçışan
Azap kuşları konmuş, pencerelerde hüzün
Korkular; koca boşluk, etrafımda dolaşan
Ve hasretin, yoklukta, her varlıktaki yüzün
Ve hasretti gözlerin... Karanlıktan kaçışan


Senelerle boğuşan, çelik zırhlı düşünce
Hatıra meydanında, çoğalan şu saatler
Kaleler... Umut adlı; birer birer düşünce
Senden geriye kalan, yalnızca boş vaatler
Zamana sitem eden, çelik zırhlı düşünce


Dudakları mühürlü, aşk kaç hece lügatta
Tüm sorular sualsiz, gece desenli camlar
Bir kuzgun yüreğimden, kan emerken inatla
Derdime ortak olan, gülkurusu akşamlar
Sorar sessiz sedasız, aşk kaç hece lügatta


Mum ışığıdır güneş, odamda gün batarken
Aynalarda bin parça, kırılgan hayallerim
Sensizlik gururumu, pazarlarda satarken
Toprağı okşar durur, kalem tutan ellerim
Mürekkebe bulanmış, odamda gün batarken


Mısralar ki sahipsiz, aldanmışlık duygusu
Sararmış sayfalara, dökülmüştü son mektup
Her hücremde sürerken, o vedanın sorgusu
Firar ediyordum ben, benliğimi unutup
Ki benliğimi saran, aldanmışlık duygusu