Son Nefeste Aşk

Güneşe dönmüştü yüzünü,
Gölgesini hiç bilemedi,
Güneş kör etmişti gözünü,
Uğradığı ihaneti göremedi.
Yetmedi,yüreğinden hançerlendi.
Cenazesini hiç kimse gömmedi.
Fanilik gömleği giydirildi,
Ab-ı hayat içirildi.
Bilineni gör,sonra öl dendi.
Nasıl görsün,gönül gözü de kördü.
Niye yaşıyorsun,haydi öl de demişlerdi.
Çok ağladı,sonunu gören fani.
Sonunda anladı .
O'nun uğruna can veren ölümsüzdü.
Ölmek istedi.
Çok geç...
Yeniden doğması gerekirdi.
Kalktı annesine gitti.
Annesi:
-Seni bir daha doğuramadım ki
-Uğruna can verdiğine git!dedi
Aynaya baktı,ölmekten vazgeçti.
Açtı ellerini,son duasını etti.
Kustu,kustu.;ırmak oldu ab-ı hayat.
Muradı O'nun uğruna ölmekti.
La dedi,
Hissetti nefesi yetmeyebilirdi.
İki nefes arasına sığdırabildiğince
Son kez Allah dedi.
Yeniden doğmuştu.
Artık ölebilirdi.
Nasıl ölmesinki:
Onu beklerken,
Son nefesinde bulduğu,
Uğruna Can Verilecek Sevgili.
Azrail'e gülümsedi,
Son nefesini verdi.
Gün döndü,kabrinde gül bitti.
Herkes anladı.
O, bir Gül uğruna ölmüştü.
Kurtköy, 2011