Son Olsun

Ve şair ağladı!
Irmaklar kopup geldi gizlendiği dağlardan
Yalnızlığa demirli gemiler utandı limanlarından
Ay bu gece böyle doğmazdı ya!
Duramadı, çıkıp geldi bulutların ardından
Ve şair anladı,
Ayrılma vakti yakındı yârin diyarından

Zaten böyle kaç gün kaç gece çırpınabilirdi ki
Yada daha böyle kaç gece uykusuz sabahlardı ki
Şehir bir çöl, kendi Mecnun değilsede
Pervane gibi daha kaç kere ateşte yanardı ki

Şair, kaldırdı kafasını baktı gökyüzüne
Sonra bakışlarını düşürdü ayaklarının dibine
Gitmek zordu ama elzemdi işte
Sonra bakıp kendi gözlerinin içine
Bu son olsun dedi, bu son olsun işte..

Sol yanında bir şey titredi, duramadı yerinde
İşte ceket, işte kalem, işte seyir defteri..
Oysa her şey tamamdı ya, niye bir eksiklik!
Ardına baksa sol yanı kopacak,
Bakmasa her yanı eksik kalacak
Şair, sol yanından bir şey söküp attı ve yürüdü..
Bu son olsun dedi kendine, bu son olsun .