Son Ölümün Son Şiiri

Bilmem kaç defa öldüm ve
Kaç defa asıldım bu dilimden
Tutuşturulurken altımdaki odunlar
Mısralarımla yazılı kağıtlarca.
Ama bilirler
Bir ah bile demedim
Acıyla bakan gözlerimden
Dökmedim kutsal gözyaşlarımı
Altımdaki cehennem ateşine

Ey gördüğüm ilk melek
Eminim ki
En güzelisin ve en fedakârlısı
Ama bilir misin?
Son ölümüm bu
Gidiyorum...
Sonsuzluğa kucak açmaya,
Karışmaya tüm bedenimle
Ve karıştırmaya toprakla
Dudak ısırışlarımla dökemedim küfürlerimi
Veda öpücükleriyle hapsettiğim sevgi cümlelerimi
Sen ey güzel melek
Gene tanır mısın beni
Yağmur sonralarında
İnce sızarken kokum
Beni gene tanır mısın anne
Toprağın altında olsam bile

Cesaretim ve
Bir savaşçı gibi
Çıkmaz sanılan sokaklarda
Süngüye kalkabilmem inandıklarım uğruna
Senden aldığım en kutsal emanetlerdi
Aslında tüm çabam
Sen olabilmek içindi
Mükemmellik olmadı hiç gözümde
Sen olmak varken...
Ölmek yoktu oysaki
Bana söylediklerinde ve emanetlerinde
Ben,bugünde sen olamadım baba

Bir ölüm vardır
Bin ölüme eş,
Bin ölüm vardır
Ancak bir leşe eş