Son Söz

herkesi sen sanmak gibi bir alışkanlık edindim son günlerde
baktığım her yüz senin
gördüğüm her gölge sana aitti sanki
yıprandığımdan gördüğüm halüsinasyonlardan mıdır?
yoksa özlediğimden mi ?
bilemedim...
kırık bir kalbe sahip biriyim artık biliyorsun
paramparçasın içimde tuz buz olmuş bir halde
bir araya gelsen bile eskisi gibi olamayacaksın
yok ki tamirin...
özletmesen kendini şu lanet olası sevgin olmasa içimde
o parçaları bir torbaya doldurup çöpe atardım
sonsuza dek kurtulurdum belki
acı dolu gözlerinden
sitem dolu sözlerinden
ve adına aşk bile denmeyen sevginden...
ama Allah kahretsin ki sevdim seni
hem de ne leyla kadar ne de juliet
bütün gezegenleri toplasan sevgine eşit bile olamaz
ama sen beni bir yıldız kadar bile sevmedin
sevsen bile o yıldızı hep kaydırdın...
belirsizlikler doldurdu şu ömrümü
senden arta kalan belirsizlikler
o kadar çok soru bıraktın ki geride
sonuna koyacak soru işaretim kalmadı be birtanem
ne olurdu seninle ilgili düşündüğüm bir şey
seninle ilgili kurduğum herhangi bir cümlem
noktayla bitiverseydi...
şiirlerim hep yasta sensiz..
simsiyah kapkaranlık bütün düşlerim
düşlerimin kapısında simsiyah bir kurdele
siyah bir çelenkte köşesinde duruyor
düşümde ölen birinin yasını tutuyorum
düşlerimi , hayallerimi suyla barıştıran birinin yasını
senin...
senin düşlerimde ölümün birtanem bugün
hayatımda zaten ölüydün artık düşlerimde de ölüsün
ve artık benim şiirlerimde en son sözsün....