Son Tren

Son Tren

...

Şu hayat denilen yaratığın

Her şeyi yalan, her şeyi sahte olur mu?

Oluyormuş işte!

Hani seven gözler yalan söylemezdi,

Hani seviyorum diyen gitmezdi.

İnandığım bütün gözler,

Gözyaşlarımın akmasına sebeb olurken

Kandığım bütün tatlı sözler yarınlarıma yara oldu.

Şimdi ben kime nasıl güveneyim bundan sonra,

Bir daha korkusuzca nasıl seveyim.?

Kolay mı yıkıntılar üzerine yeni bir bina inşa etmek?

Kolay mı bir moloz yığınından farksız bu kalbi yeniden sevmeye ikna etmek..?

Kolay değil elbet,

Kolay kelimesini lügatımdan çıkardığım için artık..!

...

Bu yorgun yüreğim daha ne kadar sınanacak ayrılıkla, bilmiyorum!

Ne yapsam olmuyor işte,

Kimi sevsem bir bir kayıp düşüyor avuçlarımdan,

Sevmekten yorulur mu insan?

Kalbime sordum, yorulur diyor, yoruldum diyor.

Nefes almaktan yorulur mu insan?

Ciğerlerime sordum, yorulur diyor,

Sigara üstüne sigara yakarken hemde..

Ve gönlüme düşen her aşkın hüsranla bitmesinden yoruldum diyor,

Cennetle cehennem arasına giden

son trenin biletini cebine koyarken ruhum..!

...

Bir insan hep mi geç kalır sevmelere?

Hep mi kaybeder sevdiğini..?

"Kaderin bir oyunu bu" şarkısı benim için yazılmış sanki,

Sevdiklerim tek tek elimden alınırken

Nasıl isyan etmeyeyim ben!

Allah günah yazar, tövbe et diyor annem.

Ah be güzel annem!

Bu bahtı kapalı, gönlü yaralı oğlunun/kızının içinde büyüyen yangınlar nasıl sönecek var mı bir çaren?

Sende iyi bilirsin ki;

Alnımın bu kara yazgısını değiştirmenin bir çaresi yok..

Bu hayat denilen şey bir senaryodan ibaret,

Ve bizler bu hikaye de yazanın yazdığınca oynattığı birer kuklayız sadece..!

...

Dünya bir sahne diyor aklım,

Gök perdeli bu sahnenin sonu gelmiş diyor kalbim,

Yer, artçı depremlerle konuk edeceği misafirlerin yerlerini yapıyor sanki..!

Dünya bir sahne diyor aklım,

Ne kafkalar, ne minelalar kavuşamadan geçip gitti,

Ne romeolar, ne jülietler bu sahnede canına kıydı da,

Vazgeçmedi ayrılık denilen şeytan,

aşk ile olan kan davasından..!

İşte ben var oluştan beri süregelen bu ezeli düşmanlığın arasında sıkışıp kalmış bir yolcuyum.

Ve bu savaşın daha en başında kaybedeni olmaya mahkum edilen ruhum,

Cennetle cehennem arasına giden son treni kaçırmak istemediği için terk ediyor bedenimi..!

...

Elveda dünya! Elveda..

Bir ben çok geldim sana galiba

Bir ben sana fazla geldim.

Hoşçakal hayat, hoşçakal!

Bir beni sevemedin zaten,

Bir bana gülmedi ihtiyar yüzün..!

Bu son vedam sana, bu son elvedam..!

Burhan Çay