Sonbahardan Kalanlar-2

l

Rüzgarın uğultusundaki buğultu
Kışın gelmesiyle son bulur
Çeşme başındaki maziye hayıflanan
Yüzünde peçeyle duran kadınlar
Kaderleri biraz daha karanlıklaşır
Sonbaharda bana kalan mazinin karanlığıdır

Sonbaharda dağlar çıplak, biraz daha yavan
Bakışlarda sanki kar var dağlarda
Koyunlar, keçiler daha usludur bu aylarda
Yavruları annelerinde biraz daha ayrı
Bizim orda sonbaharda İnsanlar daha düşünceli
Daha durgun daha matemli bu aylarda
Son baharda bana kalan hüzünlü bir bakıştır

Son baharda hayaller daha karanlık
Yüzlerde artan çizgiler geçmişe inattır
Sonbaharda her şey daha ahenktir
Düğünlerde davullar, zurnalar çığlık gibi
Kışa girecek sevgililer, korkarlar hayattan
Çocukların gözlerinde, her şey biraz masunlaşır
Sonbaharda bana kalan sevgililerin masun bakışlarıdır



II
sonbaharda geceler zifiri karanlıklarda
Çırcır böcekleri ses çıkarmaz artık
Birçok kuşun yerini kargalar bırakır
Acı çığlıklarıyla yeni bir geliş hatırlatır
Son baharda bana kalan acı çığlıklardır artık

Sonbaharda insanlar daha suskun
Düşünceleriyle bakışları daha durgun
Zaman daha hızlı akar, her şey yorgun
Yüzlerdeki gülüş daha mahzun
Son baharda bana kalan bu mahzun gülüştür

Çehrelerde üzüntülü anların son sevincidir
Sonbaharda herkes her şey bir telaşlıdır
Sonbaharda evlerin kapı aralıkları
Kimisi çamurla yamar kimisi başka
Sonbahar bana kalan aralıkta sızan soğuklardır

Evlerin bacalarındaki camlar, daha da daraltılır
Damlardaki bütün açıklıklar kapatılır
Hayvanlar bacalara mahzun bir bakış atar
Bize kalan hüzünlü gözlerdeki bakışlardır
Son baharda bana hatıra kalan bunlardır artık


2009/İSTANBUL