Son/baharı Yaşıyor Ömrüme Giyindiğim Ölüm

Takatim yok...
En seyri bozuk yollarda ben yürüyorum.
Gözlerim, ardımın en ıssız sokaklarında.
Kimi zaman mehtabı asıyorum gökyüzüne,
Kimi zaman güneşi öldürüyor dudaklarımdaki küfür...

Aklımın ırzına geçen saatler yaşarken,
Sen tutuyorsun parmaklarımın ağlayan yanlarını.
Gözlerin duruyor soğuk odamın soğuk duvarlarında.
İşte o an;
Tavan arasına sakladığım cüzi mutlulukları anımsıyorum.
Bir tutam alıp,
Göğüs boşluğumun sen diye inleyen yerlerine karıştırıyorum.
Sayısız kimsesizlikler,
İntihara meyilli yalnızlıklar,
İfşa ediyor hayat...

Uykunun adresimi unuttuğu şu mevsimde
Üşüyorum...
Gece sabaha devrederken görevini
Dilim tutuk,
Söze gelmiyor sözcüklerim.
Gözlerim kan içinde.
Son/baharı yaşıyor ömrüme giyindiğim ölüm...

Ben ölmeden önce,
Toprak gözlerine gömüyorum,
Kalp atışlı cesedimi,
Buz kesiği avuçlarımı yok ediyorum avuçlarının ateşinde.
Kalemi kırıp,
Dilimi susturuyorum...

Şimdi;
Sana emanet ömrüm ve sözcüklerim.
Dile getir dilimden düşürmediğim seni.
Sen sev kendini benim yerime.
Arta kalan ömrümü,
Savur rüzgarlara...
Bahar gelince dünyamın cansız mevsimine
Payıma düşeni alırım nasıl olsa...