Söndür Gözlerini

hatırlar mısın
nisanın on beşiydi
bedenim ve ruhum
baharın on beşiydi
ve sen bıçkın gibi bir delikanlı
o kısık gözlerinle
kıstın dünyamı

ışık girmez oldu artık
senin gözlerinden başka
ve ilk yeminimdi
bağlı kalacaktım ben bu aşk'a

hatırlar mısın
en son çizdiğin ağacın kalbinde
unutmuştun doğuşumu
ve eli baltalı kara bir cadıya
vurdurmuştun boynumu

şimdi farkı yok diri halimin
bir ölü ruhtan
umudumun yolları kesik
anlatamadığım tüm kelimeler eksik

ben hala unutamadım o günleri
hala bir ağaç gövdesine
kaçarken nisan yağmurlarından
yıldırımlar düşer,çınarlar devrilir hayallerime
ve süzülür yağmur taneleri
mazgal yüreğimden
dilim yasak bir türkü çığırır
ağaç'ın demir dalları
kızgınlığımı soğutur
ah munzur tarihi çayır
hala pişkince
umut yeşertmek için
yüreğimi avutur

sen içimi dökemediğim
kanımı kurutan bir ses
sen eksik bir yanım
soluyamadığım tükenik bir nefes
kısa süreliğine lale açan şehrimde
erguvan gülüşlü yarim
göğsün ihanet tarlası
sırtında günah yaftası
ah yine
beşinci mevsime kalan
meçhul sevgili

belirsiz hedefine
katkı sağladığım
hayallerimin ortağı
bu aşkla giydir kefenimi
ve gözlerinden kaldır cenazemi
göğsüme saplı,kırık kalem uçlarıyla
yüreğinin mezarına göm beni
sulak pınarların,tükendi mi bilmem
ama son kez benim için bir şey yap
nisan yağmurlarıyla
yeşert toprağındaki bu ölü dikeni

artık güneşim toprağın altında
söndür gözlerini