Sonları Eksik

duvarlara ağustos vurunca
geleceğe kanardı acemi yaz acemilikleri
şimdi hiçbir mevsim yaklaşamaz
ayrılıklarımıza...

kahraman ikindilerimiz gözlerimizin avlusunda
hâlâ
yalnızlıksa
yürek çıkrığımız yorulunca
dipsiz kuyulardan çekilmiş sular gibi
...

seslenişimi duymadan
tümüyle akşamı seni düşünmenin
kendimi suçlarım
uzayan ışıksızlığımı
titremeye utanıyorum soğukluğunda
nedensizce yitirmenin...

sarmaşıklar taze sabahlarda
zamana umarsız böceklerle oynaş
unutmak kendiliğinden
aldırmamak hasta yatakların
sahipsiz sıcaklığına
doğallıklarla
ve uysalca
ölüyoruz
işte
arkasız
sırasız
tek başımıza...

boşluklara sıkıştırılmış
çaresizliği aşk sanmış
aşkın kendisi...