Sonrasız İlk Yağmur

soylu kahkahaların yorgunuyuz belki
çağla ağacının güleç yeşilinde tutuk
çocukluğumun taşlı yollarındaki grilerde
aşılamayacak ekmek kırıntıları anısıyla
ve sofrayı dizlerime çektiğimde aklımdaydın
bulut uçlarına değen ilk karanlıkta da hâlâ

saman rengi uzayıp giden yollarda kalbim
seni hangi menzilsizliklerle anıyorum bilsen
attığın her adımla çoğalıyor yalnızlığım
çıktığım hiçbir balkondan gölgeni göremiyorum
gözlerimi kapamaya cesaretim yok bu kabusta
kapıldığım en ufak dalgınlıktan dönmeyebilirim

öncesi alabildiğine bir ilk mevsim yağmuruydu
ömür yangınlarımızın tenha ormanlığında kusursuz
alacaya çalan ateş kırmızısı bir hüzünle sustuğumuz
eski bir sokağı özlemenin marazlı burukluğuydu
ve kış vakitli kapıları kimsenin çalmadığı loşluktan
gözü dışarda çocuklar gibi kaçıp gelmeyebilirim