Sonsuz Afoni

Göğe dayalı bir merdivendir hayat
Basamaklarında bekler güz solgunu bedenler
Yerini yadırgar kanatsız bir kelebek
Yağmurları alınır bulutların
Ve kötürüm olur günler


Çağın yorgunluğunu sırtlarken insan
Tartılır gazete kağıda sarılı umutlar
Çalıntı nefesler üflenir en iç yaralara
Kelimeler döker rengini sessizce
Ve kangren olur çiçekler


Gerçeğin iskeletini donatırken insan
Duyulur rüzgarın incittiği dalların çığlığı
Kirli saatler öcünü kusar bir bir
Gaybın dilini giyinir ıssız cümleler
Ve yatağını kaybeder nehirler




Buzul zamanlarda kayganlaşırken ilişkiler
Gıyabında sevilir orta doğumlu ölüler
Kısılır ketum seslerin perdesi
Estetik zehirler boşaltılır umudun damarlarına
Ve harını kaybeder ocaklar


Hiradaki yangının közü düşerken bugüne
Saatin kadranına sıkışır bekleyişler
Bilinçli bir ritim karışır adımlara
Dünyanın eksenine saplanır bir uyanış
Ve irkilir kainat