Sonsuz Bir Aralıkta

kuş tüyü uçarılığıyla özdeş bir ilkyaz başlangıcı
sarmalayınca her anımı hayat geçitinde noksansız
istisnasız elimin tersiyle ittiğim gündelik yaşamı
sevmeye başlıyorum saçlarına üşüşen tozlu yaprakta

çatılar ağlıyor sanıyorum soğuk ve yağışlı havalarda
çatıların üşümesine kıyamıyorım haykırırken zilzurna bacalar
sabahın köründe çığlık çığlığa okul çocukları kışa umarsız
çatılar fedakarlıklarını başına kakmaz kimsenin naif burukluklarda

zamana mahkum değiliz buğulu ay ışığının altında
haresi gülüşü olan bir sevgiye sığınırsak nazsız
yüreği yalnızlık ambarı olmalı insanın anılarıyla dopdolu
sayısız ayrılık dehlizlerinin sonunda kırağılaşır gözyaşlarımız

kırlangıçların son valsi olmamalı üşüyen hiçbir kızıllıkta
dizlerime kadar yağmur yemeliyim son anına kadar umudumun
can çekişen bir kaplumbağaya hüzünlenirken bütün ruhumla
kılık değiştirmiş yaşamlar tutuyor elimden sonsuz bir aralıkta