Sorumlu Değilim

rüzgar ektin kasırga biçeceksin diyenlere inat
bindik bakalım
tüylü, köpüklü
kuğu boyunlu, naif bir buluta
savuran rüzgar değil ki
ağlayalım, yaban ellerdeki halimize
biriktikçe şekilleniyor yüzümüzde kader
bereketli yağmur sonrası
toprağından fışkıran
can havliyle açan
çiçek gibiyim çiçek

(herkesin ruhunda hafif meşrep cazibe
çiçekli eşarplardan sorumlu değilim)



rüzgar ortasında en uçmayı bilmeyen kuş
göz kırpmak için beni seçtiğinden mi sadece ne
uçarı bir sevinçle
kabul ettim
bol keseden bahşedilen gözyaşlarını
vahşiliğim kendime

o sırada yüzünün kıvrımları sinmişti yüzüme
gözlerim kahverengiydi, sen gibi
arada çıkarır, çıkarır bakardım renk titremesine
radyolarda tüm şarkıları
sen söylüyordun
yollarda tüm arabaları
sen kullanıyordun
mahallerin tüm flu evlerinde
sen oturuyordun

klonlanmış senli bir şehirdeydi ikametgahım


kendiliğinden kıvrılan bir kitabın sayfası gibiydi hayat
her seferinde tekrar tekrar okunmayı beklenen
düşlere yatırsak da okyanusun maviliğini
defalarca
aynı fanus camına çarpan
Japon balığı gibiydik

bir cebimizde şımarık bir gülüş
bir cebimizde çocuksu bir ağlayış




akıl genişliğinde kimsesizlik yurdunda yetiştirilen
acılarımın üzerine lavanta çalan kızın
hanımeli ellerini tuttup
gözlerinin içine sıkışık bir gölgenin
kanayan düşlerini bıraktım
şimdilerde sonbaharımdaydım
yaprak, gibiyim yaprak

(herkesin yüzünde hafif bir sararma
yaprak yaprak dökülmesinden vicdanın sorumlu değilim)