Söyle İstanbul

Çığlık çığlığa kalmış
Soytarı martıların sesleriyle uyanıyor İstanbul
Uyanınca da nemli gözleriyle yetimlerini de uyandırıyor
Titrektir elleri hamallığını yapar yedi tepenin
Kambur belinde kaç yetimi taşır kaç aşkı kaç ihanet bilemesiniz

Sonra ciğerleri nikotinli bir vapur soluksuz kalmış gibi böğürüyor
Soytarı martılar ise ağır ağır ağlarını çeken balıkçılara yanaşıyorlar
Ve güneş gecenin örtüsünü çekerken İstanbullun üstünde
Peri perişandır kaldırım çocukları düş dilencileri
Bilmem kaç yara taşır, kaç yetimini aç avutuyor İstanbul

İstanbul da
Geceyi düşleriyle yoğurmuş bir adam küfür etmiyor yobaz martılara
Oralı bile olmuyor
Adam belli ki hasta oluk oluk ter boşalıyor iken alnında
Derin geçmişinden bir sigara daha yakıyor
İnceden bir duman s/alıveriyor p/aslı dişleri arasında
Bir öksürük tutuyor ciğerler nikotinli
Belli ki ecele sadaka verecek keyfi yok adamın
Ha siktir diyor ölmeye yetmiyor ki bu melet
Bir sigara daha sarıyor memleketten yadigâr kaçak tütünden
Sağ elinin şahadet parmağıyla ucunu okşarken sigaranın
Sol elindeki tespihin bir boncuğunu daha şakırdatıyor
Adamın yanı başında ise mat tenli bir kadın duruyor
Kadın adamdan habersiz uzak bir kıtada geziyordu
Derin izlerin gizemli kadını
Derin bir kuyuda ömrünü çekiyordu
Ve elleriyle bağdaş kurmuş başı eğik tanrıya bir şeyler fısıldıyordu ki
Kadının tanrıya fısıldamasını seyyar satıcıların sesleri bölüyordu
Şimdi seyyar satıcılar geçiyordu İstanbullun adam sar affı sokaklarında
Bir boyacı ise temiz yüzlü kirli ayakkabılı müşterisini arıyordu
Ve akşamdan ağlamaklı palyaçolar para kazanma pahasına
Yüzlerindeki hüzünlerini maskelemiş yapmacık gülüşler ısmarlıyorlardı

Hey! İstanbul sen özenme palyaçolarına haydi çıkar maskeni
Acın derindir ve yapmacıktır gülümseyişlerin iyi biliyorum
At sırtındaki bunca yükü bunca çileyi
Muhammedi Mustafa aşkına söyle!
Kim iyileştirebilir bunca yaralarını
Yoksa! Seni yetimlerine hamal
Beni aşka yetimi bırakmışlar İstanbul