Söyle Istanbul

Düştü mavisi, gizemliydi her bir zerresi
Rûyaydı Kız Kulesi, Nazlı bir gelin gamzesi
Yorgunuydu sevdiği Galata kulesi
Mutluydu yine de, ondandı hırçın poyrazın
Canını yakışlarına sessizliği,
Öyel ya o olmasa kim getirirdi, Sevdiğinden bir tutam nefesi?
Bir çocuğun hıçkırığıydı, bir padişahın müjdelenen zaferi
Masalların vazgeçilmez prensesi, altın saçlı, zümrüt gözlü,
Misk kokulu masal perisi,Gerdanında Fatih'in bûsesi...
Ne aşıklar eskitti, ne canlar tüketti
Çoğu zaman kalabalık içinde,Yalnızlığı hükmetti
Yine de hiç bir yer Onun kadar özlenmedi.
Aşiyan'dan bir kuş sesi,Pier'in Közde pişmiş kahvesi
Ama en çok da ,Tarihten gelen mutluluğun sesi
Eski bir şarkının unutulmayan nağmesi...
Söyle İstanbul başka hangi şehir unutturur
Anneye olan özlemi, sevgilinin huzur veren sesini,
Hüznün gerçekliğini, ayrılığınsa kabullenilemezliğini ?
Söyle İstanbul söyle var mı ?
Dünyada güzelliğinin tek bir eşi, benzeri...