Söyle Ozaman

Asla göremez insan
İçinde bulunduğu anki resmi
En uzak ülkelerde, en küçük hayatlarda
Suçüstü yakalayışlarımda seni
Büyük bir hayal kırıklığıyla sarsılışım,
Bir iki çiçek görüp, bahar geldi demek kadar saçmaydı
Anladığımı sanmak seni.
Her yeni gün incilerce diziyordun eserlerini
Takipçindim, peşindeydim sürüyorum izini
Kumdan kaleler yapıyordum
Çözmek için seni, gizemini
Bakıyorum da sana
Batıra çıkara yoğuruyorsun beni
Bazen çamurlara, bazen deryalara
İlmek ilmek işliyorsun benliğimi
Şaşırtıyorsun beni.
Nefretimi yenmeyi öğret bana,
Atmayı öğret, içimde bırakmadan zerresini
Kendimi yenmeyi öğret bana
Gururumu hapsetmeyi,
İnsanları öğret bana
Öğret ki konuşabileyim dillerini
Öğret ki seçebileyim sevgimi hak edeni.
Nereye baksam bir ses, bir el, bir ayak, bir hayat
Sanıyorum ki bu insanlar bu dünyaya sığmayacak
Söyle zaman,
Her birine dokunur musun bana dokunduğun gibi
Bunca kargaşa, bunca koşuşturmaca
Ölümler, doğumlar, acılar, sevinçler bir arada
Kusurlu bir resmi seyrediyorken ben uzaktan
Sen rötuşluyorsun durmadan, usanmadan
Sen akıp giderken sağımdan solumdan
Ben bir şeyler koparıyorum kalıntılarından
Gerçekleri öğret bana
Pür telaş alıp beni nereye götürdüğünü
Pür telaş anlarımda neden hep benimle olduğunu.
Bir ben miyim böyle an be an uğraştığın
Bir ben miyim en küçük hatasını yüzüne çarptığın
Bir ben miyim her dileğine bir karşılık bıraktığın
Söylesene zaman
Ben bu kadar uğraşılacak adam mıyım?