Söz Hapsi

/tenimde bir 'sen yanığı
mümkündür ayaz kusuyor aşk/


Yangına oğul veren kentler biliyorum
varoş bir mahallenin son nefesinde
daha fazla anlıyorum anlatılamayan şeylerdeki
ölçülemeyen gizemi
cumbalarda kibrit aleviyken aşk
poyraz ısırması pusularda
kırılgan bir begonvil kefiliyim ben
pencereleri batıya bakan ten duvarlarımla
yağmura kırıtan dudaklar sürüyorum
ve hiçbir su falında çıkmıyor adımın baş harfi
alfabelerden söküyorum vurgu(n)larımı


hangi sokağın başında gölge olsam
ömrüm durağı diyorum ışıksız beklentilerime
uzun bir yolculuğu anımsatıyor perspektif
daraldıkça daralan bir (g)öz yanılması ile


bu kentin sensizliğini seviyorum ben
her köşede bir çıkmaz düşüncesi barındırmayı
ve tüm kadınlarda seni bulamama olasılığını
aynalara göz verdiğim zamanlarda
söz hapsinde tutuluyorum
içimdeki sen tarafından...