Söz Ve Göz

Aslında yalanı bilmez yürek
Söz tam ortasından çıkar eğrisiz
Ne doğrular saklanabilir, ne söylenmemişler
Birer kirli ses örtülür üstüne
Bütün çaba nafile
Gitmez kendini kandırmaktan öte

Sözle birlikte doğmuş susmak
Biri susunca diğeri konuşmaya başlayan
Aynı karında doğrucu ikizler
Bir gariptir insan
Sanır ki söylemek istemediğini susmak gizler

Karası, mavisi, yeşili, elası
Şiirlere mısra olan şu gözler
Kapanınca hülyalara aşina
Açınca derinlere iner alabildiğine
Gerçeği hiç kaçırmaz, daima gözler

Biri görmezse diğeri görsün diyedir ikiliği
Kirpiklerin dilinden sadece onlar anlar
Dedim ya insan gariptir
Neden sever kendini kandırmayı, bilinmez
Oysa kaçmaz yürekte gezinen yalanlar

Kim yalanı öğretebilir gözlere, söyletebilir
Bir Allah'ın kulu olamaz
Ya sıcaklık bulur baktığı yerde ya soğukluk
Ya da doğrular vardır, yüreğin gizleyemediği
Hiçbir şey gözlerin gözlerinden kaçamaz...