Sözcüklerden Akan Yaşlar

Gül mevsiminde eksildim ben
ah! Ne çok eksildim...


Aylar dönüp temmuza geldiğinde
parktaki bir bankın üzerinde
yağmur altında
bir gece yarısı
kaskatı bir yalnızlığın orta yerinde
ya da tan yeri ağarıp
güneşin açmasını beklerken
kâbusa açılan pencerenin ardında
bakışlarımda boynu bükük oturan çocuğun
gözlerinde bulurum kendimi
sağanak sağanak

Çoğalan her ayak sesiyle
gürültülü bir yalnızlığın içinde
kendimle yaslı, hayalinle hemhal
sözcüklerden akan yaşlarla boğulur
öksüzlüğünü soluyan çocuk gözlerim...


Sevemedim senden sonra,
takvimlerde açan temmuz güllerini...


Sahi mutlu musun?
Ruhun şad mı?
Cennet mekânında
orada da vakit gül mevsimi mi şimdi
pürüzsüz ve yumuşak
gül yapraklarına benzer mi? Sabahlar

İğdelerin, ıhlamurların
güneş çarptıkça parlayan yaprakları
baygın rayihasıyla
sarıp çiçeklerini koyunlarına
dans eder mi?
Rüzgârın ritmiyle dallarında...


Kucağında hevenk hevenk
beyaz güller
bakışlarına doldurduğun gülümsemenle
düşüme geldin dün gece
öyle çok çoğaldım
öyle çok çoğaldım ki

Sessizdi gökyüzü
mutluydun cennetinde
dudağımda kırık bir tebessüm
yaslı yaslı gülümsedik
barıştık gül mevsimiyle...