Sözün Bittiği Yerdir......

/Hayat bir kenara çekilmiş onları izlemekte/






Derme çatma bir baraka,
İçinde iki insan yoklukla savaşmakta
Ömrün en utanılan anları yaşanmakta
(insanoğlu adına???)





/İnsan(cık)lar bir kenarda seyire dizilmişler/





Nazmi amca vakurla
Yüzündeki onurla
Gözlerini kaçırıp
Derdini anlatmıyor
Ne yokluğuna cebinin
Ne de hüznüne dem vurmuyor...
Israrla usu susmak istiyor...






/Işıkları kesilmiş, yavan kalmış dostluklar/






Hanım pek derinlerde
Medet beklercesine
Yüreği dolup taşar
Sitem edercesine...
Diyor ki ?üşüyoruz
Yok, mu ısıtan yürek
Ve hastayız ikimiz
Bir el yardım bekleriz?.
Nerdeler yürekliler...
Damladıkça yaşları
Dilim söz bulamıyor...





/Doyumsuz insanoğlu, aç bırakma komşunu/






Hanım teyze ekliyor,
?Bir makine isterim çamaşırlarım için
Birde dolap isterim olmayan aşım için?...
Ne bir mutlu güngörmüş
Ne rahat nefes almış
Bir gün bitecek diye
Şükürle niyaz salmış...






/Hak dediğin bumudur? Görmezlikten gelerek/






İş tutamazki elleri
Ve hasta bedenleri
Işıksız geceleri
Sönmüş düş dedikleri
Tebessümler firari
Fukara azıkları
En acısı ise
Yalnız kalmışlıkları....





/sözün bittiği yerdir, kelamım acizleşir
Beyni fakir yanında, fukara zenginleşir
Zengin yürekli nazmi, Yoklukla cebelleşir/





/Kör mü olmuş gözümüz. Komşu hakkını yeriz/