Sözün Özü Insan

Kuşkusuz her insanın özünde merhamet vardı
Ama biliyorum ki
Herkes özünü annesinin koynunda bıraktı
İnsan yaşadıkça yüreksiz
Gördükçe cüretkâr
Sevildikçe vefasızlaştı
Duyduğunu unuttu
Kalp atışlarını susturdu
Taştan suratlarla
Uzun sıralar oluşturdu
Ardı arkası kesilmeyen çığlıkları
Kimsesiz kalan canları
Yıkılan çatıları
Ve özünde aynı insanları yok saydı
Yerine renksiz kahkahalar
Gürültülü odalar
Altından kapılar
Ve kendine benzeyen bir hayvan yarattı
Dünyasını iki kapıdan yaptı
Girdiğinde beşerdi
Çıkışa geldiğinde şaşkın kaldı
Yüzündeki anlamsız ifadede sırrına sahipti
Aynada gördüğünü kendi sandı
Oysa sırrı yüreğinde sıkışık kalmıştı
Çıkarıp bir kenara astı
Tozlandı, paslandı, kirlendi
Göz gözü görmez bir yolda adımlar attı
Yol onun sonunu hazırladı
Sonrada yüzü değince toprağa
Merhamet diye ağladı
Ağlamak belki de o gün anlam kazandı
Her damlası derya deniz taşırdı
Ama bir türlü nedenini anlayamadı