Şubat Kanamaları

Şehri terk ediyor içimin yarım kalmış umutları

alnına kırgınlıklar bırakıyorum haksızlığın..

İçim acıyor gülmeye çabaladıkça

deliler gibi dudağımı ısırıyorum

kitapları yırtıyorum yarım kalan okumalarımla

şehri terk ediyor içimin neşeli satırları.

Dudağımda şubat kanamaları

güneşe meydan okuyan mevsimlerin uçurumundayım.

Yorgun yolculuklarımın gölgesinde

şiirler sundum alıp başımı gidişlerime

yasaklanmış sözlerimi linç ediyor düşüncelerim

isyanımın yaşlanmış sabahına uyanıyorum...

Üşüyor tebessüm etme provalarında ruhum

üşüyor rüzgara esir yapraklar kadar tenim.

Nedenler arıyorum savrulmamak için kalabalıklarda

parçalanmış hayatlardan resimler topluyorum.

siyahı emiyorum gecenin göğüslerinden

hiçbir dayanağı yok karanfil kokulu firarımın...

İncinmiş bir şiirim şairin saklı odalarında

sahipsiz tüm ağıtları kendime besteliyorum.

Nedensizce susuyorum aklımın kıyılarında

soğuk sokakların çıkmazıyım

mezar buğusu gözlerimle

sağanak yağmur gibi kendimi işgale yelteniyorum.