Suç

birgün:

ömrümde her kıza derdimi sadece bir şiir anlattı,
sana yazdığım tüm şiirler, beni sana anlatamadı.
derdimin tarifi imkansız mıydı?
ben mi anlatamadım, sen mi anlamadın?
yoksa şiirlerim mi suskundu?
durgundu?
bitkindi?



ertesi gün:

tüm suç şiirlerimin;
helal olmayan bir şeydi, boğazıma takıldı
her haliyle ağlıyordu, mızmızdı,
önce kızdı,sonra içti, ardından da sızdı
bir avuç yalnızdı, bir lokma ıssızdı...

hayır, şiirlerim suçlu olamaz!
tüm suç kalemimin;
kağıda döktü öfke, nefret, kin
aynı olanı en az üç farklı şekilde yazdı,
seni önce alnıma sonra kağıtlara yazdı,
o da bir parça sessizdi, bir yudum sensizdi...


ertesi günün gecesi:

kalemim masum!
buldum suçluyu;tüm suç gözlüklerimin.
bu sefer eminim, suçlu bu kesin!
sıradansın, hekes gibisin,
iyi de o zaman niye bu kadar sevilirsin?
niye gözüme bu kadar güzel gözükürsün?


ertesi günün yarını:

sana gözlüksüz bakmak da işe yaramadı...


ertesi günün yarınından üç beş gün sonra:

nihayet buldum!
suçlu ankara...
ne kadar da kolay oldu;
suçu koca şehre paylaştırmak...
herkes bu suçun birazını alsın,
herkesin vicdanı birazcık sızlasın...


çok değil birkaç dakika sonrası:

masum onca insanı suçlamak
hayır yapamam
ankara aklandı!


gün işte ne önemi var:

herkes derdimi arasa ne yazar,
bulamazsınız!
tüm derdimi yüzümde gülücük diye taşıyorum...



ayların mevsim, mevsimlerin saat olduğu gün:

"bana ihtiyacın yok ufaklık"
tüm dünyayı bir çuvala sokup yak,
ama bu söz suçlu deme
söyleyen suçlu deme...

anfiden in hızlı hızlı, sınıftan çık
her basamağa kus söytleyeceklerini
ama sakın ona suçlu sensin deme.
sonra kantin;
bakışlarınla suçla kantini, kantinciyi
ama sakın ona suçlu sensin deme.
otur batak oyna
maça kızı, kupa kızı suçla
ama sakın ona suçlu sensin deme
onu üzme...


hergün gece yarısından sonra:

akıllım tek suçlu benim
tüm suç benim....


m.duman