Suret

Derin bir boşluktayım

Her yer karanlık,

Gönül bahçem susuz bir çöl misali,

Derinlerdeki boşluk,

Bir yara mı,bir sızı mı bilemiyorum?

Bazı acıların tarifi olmaz derlerdi,

 Anlayamazdım ta ki yaşamadan,

“Kendi kendime yitirdim benliğimi”

Bir hiç uğruna kaybettiğim

o küçük kız çocuğunu,

Biri ip uzatır diye bekledim dipsiz kuyuda,

içinde bir ışık yanar da kurtulurum umudu ile

Yaşamaya çalıştım,

Nefes alan canlı ölüyken,

umudumu kaybetmeden bekledim,

Unuttuğum, unutturduğum bir şey vardı;

kendi kendime derman olamıyorken,

Nasıl beklentim olurdu,

acılara sarıldım,

zifiri karanlık,aydınlık oldu,

Ve Karanlık gibi görünen dünya evim oldu

Hıçkırıklarım kapışırken,gülümsem ile,

Bedenimde hapsolmuş gözyaşlarım beni terk ederken,

fakat gülüşlerim durmadı,beni terk etmedi,

gülmekte bir nevi ağlamak değil midir?

Her güleni mutlu mu sandın ey gönül?

Her dipsiz kuyuya düşeni kurtulur mu sandın,

Her gerçeği kabullenmek kolay olsaydı

insan kendini bile bile dipsiz kuyuya atar mıydı?

Bir mum ışığı gibi titrerdi kalbim,

Tarifsiz bir acı,

Derdimi teselli edip tekrar aynı noktaya döndüm durdum kafamın içinde,

Susturamadım sesleri,

Yaşayan bir beden,

 yok olmaktan korkan hislerim,izlerim ile suretim eşliğinde çaresizliğe kapıldım 

gönül bahçemde,

Titreyen ellerime hakim olamıyordum,

Olmayacak hayallere kapılıyordum,

Tıpkı yelkensiz suyu açılmak gibi…

Gönül gözü kör olunca,

Gerçekler bir suret olarak önüne çıksa da

Kör olurmuş insan…

Berfin BAŞBOĞA