Sürgün

Ne zaman benden bir insan göçse

İçimde bir avuç çakıl bulurum

Göğsümden geçen kuş sürülerini vururum

Bir fırtına kopar sessizliğimde

Adımlarımı çalan gölgelerle konuşurum

Beni bir yalnızlığa sürgün ettiler

Bütün zamanlarda

Bir babanın yokluğunda sustum

Sessizliğin içinde kayboldum

Belki de onun

Belki de sonsuzun

Sokak lambası gibi sönük bir umut

Yoluma ışık tutar ama hep yarım

Bir kelime ararım boşluğun içinde

Yutkunup söyleyemediğim bir isim gibi

Zaman hep benden çalar

Hep acı verir

Beni bir yalnızlığa sürgün ettiler

Bütün zamanlarda

Bir babanın yokluğunda sustum

Sessizliğin içinde kayboldum

Belki de onun

Belki de sonsuzun

Bir taş gibi ağır oturur içimde

Düşlerimden geriye kalan

Gökyüzünde yankılanan bir çığlık

Ona dokunamadan

Ona kavuşamadan

Beni bir yalnızlığa sürgün ettiler

Bütün zamanlarda

Bir babanın yokluğunda sustum

Sessizliğin içinde kayboldum

Belki de onun

Belki de sonsuzun