Sürgündeki Kadına

(M. Vurgun'a)




karanfillerin öldüğü zamanlardı
kevgir gibi gök, yüzümüzde acı
bir gülümseyişten kalma bıçak izi
yaylım ateşinde kurşunlanmış
bakışlarla




-pişmanlık katılmış bir diriliş için
ölümü beklemek haramdı bize-




ölürken şarkı söyledik hep
yarın yarın, yarınlara




hep çıkmaz sokaklarda bitti duvarlar
kan izi ve kurşun yarası taşıyan




şimdi yangınlar sonrası
aydınlanıyor karanlık tarih
hiç olmayan mezar taşlarının gölgelerinde
kararmış halkımın yüzü




çok uzaktan duyuyorum seni
haykırıya tırmanan




-hep aynı-




bilirim
hiç değişmez acının sesi




senin şiirlerinde unutuş yok
şimdi de çünkü ölüm




ve tünek olmuş martılara
kimi dizelerin




binlerce yürek, bir yürekte
senin yüreğinde toplanıp
bir sel gibi akıp
sürüklenmişlerin sesi
boğdurulmuşlar denizinden
esen bir yel gibi
bir şarkı söyler gibi
yarın yarın, yarınlara




kurşunların ıslık seslerinden kalma
acı bir ezgi




-paslanmıyor aslında
yüreklerimize saplanan
mermi çekirdekleri-




isli gaz lambalarında hatıranın alevi
hâlâ söylediğimiz yangın türkülerinde




düşük omuzlarında taşıdığın ağır yük
arkadaş cenazelerinden kalma




şimdi pasın olgunluğunda
konuşur eski tüfek anılar




ah...sen, uzak bir ülkede
başka gökler altında




sen, vurgun kızı sürgünün
çocukluk göklerinden uzak




ülkenin dağlarında kekikler ıslak
şimdi, sabah bir yalnızlık bekler gibi
uzak bir ülkede şafağa durmuş gözlerin




yarınları beklemekte
gün doğarken sisler içinden.