Sustum

sustum...
benimle birlikte kuşlar sustu...
tabiat sustu...
esmedi rüzgar.
güneş küstü,
kalemim kırgın,
son kelimesinden sonra...
heceler düştü bir bir...

sustum...
çığlık atarcasına sert,
bir o kadar sessiz...
gıcırdayan kapım sustu,
şöminemdeki ateş küstü.
son üşütmesinden sonra
soğuk küstü...

sustum...
hiç konuşmamak üzere...
çok konuşan oldu ardımdan,
ağlayanda oldu ağlamayanda.
dua eden de oldu haykıranda...
belki beddua edende.
ama ben sustum.

çok konuşmuştum bu zamana kadar
derdimi anlamamıştı kimseler...
şimdi anladım susmanın ne olduğunu,
meğer ne çok anlam taşırmış,
sessiz kelimeler...
SUSTUMMM...