Sustum...

Ve kayboldun sen...
Her gece döktüğüm gözyaşlarımda
Nisan yağmurları ıslattı yalnızlığımı
Her gece sürgün yedim ay ışığında
Sanki dünya toz toprak oldu
Gözlerim bile tozpembe gördü görmediklerini bile
Attığım her adımda
Yürümeye çalıştığım ama yürüyemediğim
Bütün yollarda hayalin soldu
Sanki güneş battı
İçimi en çok yaktığı anda
Gün gece birbirine karıştı
Kıyamet ha koptu ha kopacak sanki
Sanki bu yaşadıklarım bir savaştı
Çünkü kayboldun sen
Ve yokluğun içimi kanattı
Anladım ki çözümü yok bu gidişinin
Ben küstüm artık aşka ve sustum daima
Çünkü en iyisi susmaktı...