Susuntu

I.

Bu yaşamak dediğin

suskunluğundaki ses

Yaşın kadar gülmediysen

susmak boşa nefes

En onurlu intihar sessizlik

‘‘bunca ölümdür onca hiçlik’’

Yaşamak ömrün darağacında

incecik iplik

II.

Yarasından şafak sızarken

gecenin

susarsın kusarcasına

isyanlarının yasını

Darbe çöker içinin huzuruna

Kılıçtan geçirirsin

anılarının hasını

Günün birinde

hayattan saklayabildiğin

kadarınla kalırsın

kendine

Susabildiğin kadar

dinleyebilirsin

geçmişinin lirini

Bir kaçamaktır susuşun

Siper almaktır

insan bombardımanında

Yazılır kanadına

göçer kuşun

türküsü

sazın mızrabında

kördüğüm olur

III.

Susuyorum

Dümeni uçuruma kırar gibi

hayatımın ardında ne kaldıysa

gider ayak hepsini yıkar gibi

susuyorum

Ciğerlerimden söküp atamasam da

borçlandığım her bir nefesi

gecenin enkazına yayılırken ezan sesi

alnımı secdeye koyar gibi

susuyorum

susmak şükretmektir

Siyah beyaz bir fotoğrafta

utangaç gözlerin kaçamağıyım ben

Üçüncü çekmecede küflenen albümün

yapışık sayfalarına saklanırcasına

susuyorum

Sustun mu böyle susacaksın

Zinciri kopuk bir salıncakta

Yankılanıyor

Çocukluğumun sesleri

Duyuyorum

Duymak da bir çeşit susmaktır

Duyduklarının hiç birine susmayacaksın

Sustun mu böyle susacaksın

IV.

Susmuştum

Kendi suskunluğumun

yankısını duymasam da

doymuştum konuşmaya

Kendi boşluğumda

yeniden oluşmaya

alıştım

suskunluğumda

Çölden içre

kavruk kumlar

yakıyor cansuyumu

Kendi ağırlığımca

toz zerresiyim

çölü çöl yapan

susuzluğumda