Suvermez'den Ne Kaldi Ki Geriye

İlkokul birinci sınıfta iken,
Bitli'nin gızına kim imiş takan.
Niyazi emminin adem'miş bakan,
Her teneffüs sopa yerdi ne fayda.


Arada bir keziban'a sorardık,
Ademin halini boşa yorardık.
Gün geçmezdi yarasını sarardık,
Yoldan gelip geçmez oldu ne fayda.


Duzsuz Sülüman'ın kahvesi vardı,
Dört masa sığarken gerisi dardı.
Gazocağı yakmak ne kadar zordu,
Çay içmeye para yoktu ne fayda.


Büyükçe bir küpte gazoz dururdu,
Yaz günleri boğazımız kururdu.
Yirmibeş kuruşu bulmak sa zordu,
İçemeden büyümüştük ne fayda.


Havise teyzemin oğlu Hilâl'di,
Fazla konuşmazdı sanarsın lal'di.
Zalim bir taş onu dünyadan aldı,
Suçsuz yere göçüp gitti ne fayda.


Bir kızı kalmıştı ondan geriye,
Boranlar'dan yola düştü beriye.
Sevdiğine vermeyenler eriye,
Siğim siğim ağlattılar ne fayda.


Nalı gırık derler adı memişti,
Yavukluya güzel sözler demişti.
Vatanından uzaklarda ölmüştü,
Yılbırt gibi geldi geçti ne fayda.


Düğünlerde at, araba koşardı,
Önde gider sevincinden coşardı.
Suvermez'de sevdâ ile yaşardı,
Sevdiğini alamadı ne fayda.


Ah çeker ağlarım gözyaşım dinmez,
Mercimeksiz bulgur pilavı yenmez.
Hatıralar anlatmakla tükenmez,
Özlemle ansam da gayrı ne fayda.


Kardelenler nice kar'ı delince,
Gün gelip de Haktan emir gelince.
Son nefesi alamayıp ölünce,
Süleyman-ı sırrı gider ne fayda.