Taha/Ey İnsan

Ne çok duygu karışır belli belirsiz yerde
Gün doğmadan gecede hayat kapkara gelir
İçinde kopan fırtınalar vurur içten içede
Alır seni götürür umudun son kertede.

Bir damla sudan hayat çırpınırken içinde
Büyüyüp keder neşe olur sanki denizde.
Ne çok heyecan üretir ürkek bir serçe yürek,
Sıkmaya gelmez onu narin güzel bir çiçek.

Kim bilir bu yaratılanın inceden ayarları
Bir başka insan gelse kesilir mi ahları
Belki bir nebze olsun durulur fırtınalar
İki yürek bir atar sevgiden pınarlar.

Peki hayat anlamını çözer mi insanoğlu
Birbirini sevince tamam mı aklın, gönlün umudu.
Yok yok daha öteye yürümek için geldik
Sevgililer sevgilisi Allah için büyüdük.

Her insanın içinde bir ışık yanar söner
Kapkara gecelerde gökteki yıldız gibi
Yol gösteren Rabbi her an bilir hisseder
Vahiyle nurlanır gönül akıl sukuta erer.

Bu yol ki sevgiyle yürünülen bir yoldur
Azığında bitmeyen vahiy her zaman
Şeytanlar kol gezer korku verir kendince
Aç gözlerini ey insan Allah'ın bildirdiğince.

Bir zamane dervişi değilim ben
Öyle bir merhem ki bu yaraları iyiden
Gökten gelen vahiyle sürülür kalplere
Allah ile beraber ol her zaman
Bırakma şunu bil, seni seviyor yaradan.

(Ekim 2010 İstanbul)