Takvimlerimizle

kaç güzel insan

kaldık

kendi takvimlerimizde

nerelerde kaldık

ne kadar sevinçliyiz

sığmıyoruz hiçbir yere

belki

merhaba der gibi

ilk defa sesleniyoruz

bağrış çağrış

şarkılar , çığlıklar

yaralı bir dünyada

herkes

her şey eskiyor

gelip geçenler

unutulur /unutulmaz

oldular

hayat uğuldarken

neleri gizliyor gözlerimiz

neleri süslüyor

sözlerimiz

hangi sevinçli gün

herkes ayakta

hangi mutsuzluk

herkes gözyaşı

yarışında

hep

birileri varmış gibi

konuşur gibi

yalnız hissettik

kendimizi

yangınlar yaşadık

kendi sahillerimizde

vazgeçişler içinde

ama her zaman

umutlarımız vardı

görünmez çiçekler gibi

hem burada

hem uzaklarda

belki sürpriz baharlarla

tekrarlandık

kendi rengimizde

rüzgarlarla yarıştık

bulutlarda dinlendik

kah denizin yüzeyinde

kah berrak bir akarsuda

seken taşlar gibi olduk..

Mustafa kaya

26.02.2019/çengelköy