Tam On İki Bıçak Sapladın

Gözlerin
koca bir kalabalık arasında parlayan bir yıldız gibi
kaydı gözlerimin önünden
ilk bakış ama son değildi.

İlgin
sanki kışın ortasında yazı yaşıyordum
ılık bir yağmur sabahına uyanmış gibi
sıcaklığın sarmıştı tüm bedenimi.

Ellerin
tuttuğunda ellerimi tüm gücümü almıştın
bırakırsan yaşam duracakmış gibi sıkılardı
ellerimi bırakacağını düşünmeden
hesapsızca tuttum ellerini.

Yüreğin
limanda yeri olmayan bir gemi gibiydi
bir martı kanadında gölgesi
yufka gibi inceden açılan duygularınla
utanırcasına sessizdi.

Kalbin
sessizliği bozamadığım tek damardı
kesip atamadığım
dur diyemediğim tek yenilgiydi
damarlarımı damarlarına birleştiren can havlimdi
ölüm sebebi.

Sevgin
sahtesi gerçeği belli olmayan
dudaklarımda sarhoşluk tadı bırakan
uçurumun kenarına bir adım daha yaklaştıran
belleği olmayan bir hafıza.

Sözlerin
çoğu zaman kapının eşiğinde bekleyen çocuğa
sadaka verir gibi hırpalıyordu
keskin
can yakan
kimi zaman yoksul bir çocuğun başını sıvazlar gibi
sevgi dolu hayattı.

Yalanların
İçimi yakan tek gerçekti belkide
bahane ile başlayan çok çeşitli gerçek gibi olmayanlardı.

Pişmanlığın
kırılan bardağı onarmaya çalışmak ve sonra yeniden kırmak gibi
pişmanlığınla bile kalbi kazanmayı bilmiyor
kelimelerin ağırlını tartamıyor
sadece kaçıyor
zaman sonrası geldiğinde unutuldu dercesine tutuyordun ellerimi.

Gülüşün
çok kez sapladığın
bıçak yarası acısını unutturan
ihanetin sancısını dindiren
bana kendimi unutturan
tebessümün için bozduğum yeminlerim
hiçe saydığım değerlerimdi.

Gidişin
şerefsizce ve sessizce bir kumpas
yastığıma düşen göz yaşım anlattı gerçeği
seven sevdiği uğruna şerefsiz olur
sevdiğine değil!

Yokluğun
tarifi olmayan eksiklik
dönüşü olmayan sessizlikti
çaresizlikti belki de
on ikinci bıçağındı
sapladın yine
yokluğunda bile!