Tambur

evvelce aşka hürmet eden biri

başlangıçtan kopan ruhunun bitimsiz savrulmalarından birinde

kimi ruhların havadan hafifliği rivâyetiyle insanın tâbiata

tâbiatın uykuya

nefs'in nefese, demirin kılıca boyun eğmesinin

söylencesiyle

ilişmiş koşumsuz bir atın

en az yüz kere ayaklarının değdiği çölün kendini alt etmiş görünen susuzluğuna

yine de onu bekleyen bir hali varmış

neredeyse erimiş görünen ufak bir taşın

öğle güneşinin altında

var olan gölgesine hayalini saklanıp

son nefesini verecek gibi görünen bir semenderin çöldeki son iyiliği

tabiatın ona vereceğinin

bir uyku, bir rüya

toplamının ise iki gün önce düşen kuyruğu

olduğunu bilerek atmış narin gövdesini

kızgın kumların biçimlendirdiği tepelere

o vakit taksimsiz bir musiki

ağacın kılcal köklerine

Sudan önce yürümüş

yaprağın hışırtısını rüzgar sebeplense bile

eskiden kimsenin değilmiş o güz ağacına konan kış kuşunun bülbüle doğması

o günden sonra ellerini göğsüne koyan efsunlamış tarihi

belgisizce etrafında dönmüş arz

bir soru esnasında

denizler de tamamlanınca

sanki her şey değişmeyen bir musiki demiş

evvelce aşka hürmet eden biri.