Tanrı Boyu Yalnızlık

yamanmışsın etini tükettiğim tırnaklara
yaslanmışsın dar basamaklı uzun ahlara
düşerken içimin gardı
yükseldikçe diklenir yarının etekleri
kokpite sızmış artık serseri rota
uzaklaştıkça insan
dağılır
daha bir değer saçmalar
uzaksan kendine işte
tanrı boyu bir yalnızlık kadar
daha çok batmaktan başka ne işe yarar ki dikensi fallar...

kapanmamış hesaplar karanlıkta soyunur
kaçıncı kez hiç açılmayacak sayfa olmuşsun
kaç geceye şişelemişim seni
dna sı sensiz kaç üvey kaldırıma baba
boşa çakıldığım totemlerin dili olsa da anlatsa
mirasım dersen;
dokunsan patlamaya hazır
serseri meydanlarda sersefil bir muamma
ayrılığın üçüncü bulvarında geceleyen dördüncü nümayiş
öncekilerden tek farkı
kandırmaya kurulmuş yanı artık durmuş
aysberg artık sızdırıyor, tepetakla
geniş kavisli bir çukur kazdım dudaklarına
ve bir la çektim adının altına!
ama sen hiç okuma...

kimliksiz, kemiksiz bir avuntu
adı sevda!
az yağlı bol doyurucu bir düş
yokluk elbet bir iz damgalar da
açlık perhizden sayılırsa işte
_ki; bir ıslığa bile teğetsin artık_
hani zaman unutmaya tanrıymış ya
aram yok işte
din/le
inanç/sızım
beni daimi tanrısız bir münafık yaz
kirpiklerine sürdüğün siyahın hercai yanına...

gazi muhtırası bir aşk iksiri içir
bir savaş vediasından kurtulamamış yanıma
sarıldıkça doymayan, daha da acı/kan yaralarıma
mesela
seni aşerirsem yine bir geceyarısı rüyasında
doğmasan da yeniden
hiç gelmesen de hatta
napoliten bir şarkının nakaratına as izlerimi
inanma ama
erkekler ağlamaz yanıma
aldanma sen
içini soğutan yaşlar görünmez
öksüz yanımın çocuksu gözlerini aç bırakma...

sevdam
çık artık
tükensin
tütünsü dudaklarımda ki raksın
tükendim in/adından artık
acıma sevmenin yerine konmaz
çok görme işte
bu sevda denen aksanı tövbe tutmayan şirkin tohumu
affet tanrım!
sen emzir artık küfre bulalı bu çirkin çocuğu...


her şefkat biraz kadınsı
her anne de yarı tanrıdır ya
yoktan yaratılan
vardan yoka kolay alışır mı
bir inanç sancısı say
nasılsa;
tüm ayrılıklar dinsiz yazılı sevdalara...







Toprağın Sesi